4-نوع بیولوژیک لثه در ناحیه درمان

در مواردی که لثه ضخیم باشد، جایگزین کردن یک دندان منفرد در قسمت جلویی ریسک کمتری دارد. معیار بافت های لثه دراین بیماران ، وجود نواری ضخیم و پهن از لثه چسبنده است که نسبت به تحلیل  مقاوم است.ضخامت بافت لثه، رنگ ایمپلنت و هر جزء فلزی زیر لثه ای را بخوبی می پوشاند و خطر عدم دستیابی به نتایج زیبا و مطلوب را کاهش می دهد . این نوع لثه به ثبات و زیبایی طولانی مدت بافتهای نرم دور ایمپلنت کمک کرده .

در بیمارانی که چند دندان قدامی را از دست داده اند، لثه ضخیممی تواند هم مفید و هم مضر باشد. این نوع لثه از نظر موقعیت، ظاهر و مقاومت به تحلیل، نتایج قابل پیش بینی دارد، ولی زمانی که چندین ناحیۀ بی دندان وجود داشته باشد، احتمال به وجود آمدن پاپیلا کم می شود.

لثۀ متوسط (Medium GingivaBiotype)

در بیمارانی که نوع بیولوژیک لثه آنها متوسط است، رستوریشن زیبا و بادوام دندانهای از دست رفته مشکلات بیشتری دارد و ریسک زیبایی افزایش می یابد. لثۀ متوسط بعضی از ویژگی های لثۀ ضخیم، مانند وجود بافتهای لثه ای چسبنده و ضخیم و همچنین بعضی از ویژگی های لثۀ نازک، مانند پاپیلای بلند، نازک و بدون نوک را از خود نشان می دهد.در این موارد، انجام رستوریشن های زیبا مشکل تر بوده و در مدت طولانی نتایج قابل پیش بینی کمتری دارد.

لثۀ نازک (Thin Gingiva Biotype)

این نوع لثه می تواند همراه با رستوریشن های تک دندان بسیار زیبا باشد، به این شرط که دندانهای مجاور از نظر پریودنتال سالم و ارتفاع کرست استخوان کافی باشد.طبیعت نازک و شکنندۀ بافتهای نرم به تشکیل و حفظ پاپیلای اینترپروگزیمال طبیعی و قابل پیش بینی منجر می شود، ولی با توجه به احتمال تحلیل لثه، ریسک زیبایی افزایش می یابد.برای دستیابی به نتایج قابل پیش بینی و بادوام باید به جزئیات، بویژه به موقعیت ایمپلنت، وجود استخوان حمایت کنندۀ کافی و emergence profile، تطابق و کانتور رستوریشن توجه زیادی داشت.

برای ایجاد و حفظ پاپیلا، سلامت و نزدیکی ساختمانهای مجاور در خصوص بافت های همبند و اپیتلیوم اهمیت زیادی دارد. خطر قابل توجه برای رسیدن به نتیجۀ زیبا و رضایت بخش، تمایل تحلیل این بافتها درپاسخ به محرکها می باشد که قابل چشم پوشی نیست.در بیمارانی که چند دندان مجاور از دست رفته و لثه نازک باشد، لازم است برای تغییر خصوصیات بافت، قبل یا همراه بادرمان ایمپلنت، جراحی پریودنتال انجامشود . در بیمارانی که چند دندان مجاور از دست رفته، خطر تحلیل و تغییر رنگ بافت اطراف ایمپلنت افزایش یافته و موقعیت ایمپلنت و شکل رستوریشن بحرانی تر است.

طرح رستوریشن و جراحی در این بیماران باید به صورتی باشد که ایمپلنت ها نزدیک به کام قرار داده شوند. (البته، باز هم باید در ناحیۀ راحت دهانی صورتی (Orofacial comfort zone) باشند). بنابراین، حداکثر پوشش بافت نرم و بافت سخت روی سطح ایمپلنت میسر شده و محور طولی ایمپلنت از سینگولوم رستوریشن عبور می کند. این طرح برای رستوریشن های پیچ شونده مطلوب است.

5- شکل دندانهای از دست رفته و مجاور

در رستوریشن های حمایت شده توسط ایمپلنت درناحیۀ زیبایی (Esthetic zone)، شکل دندانهای از دست رفته و مجاور تأثیر زیادی بر میزان ریسک زیبایی دارد. با توجه به این که نتیجۀ زیبایی به شدت تحت تأثیر ساختار نهاdی لثه قرار می گیرد، ریسک زیبایی با وجود دندانهای مربعی شکل (و اغلب لثه ضخیم) کاهش می یابد.

در چنین شرایطی، رستوریشن های حمایت شده توسط ایمپلنت، به ندرت همراه با پاپیلای طویل و کامل هستند، ولی باید توجه داشت که این حالت اغلب با وضعیت طبیعی بیمار هماهنگ است.

دندانهای مثلثی، ریسک زیبایی بیشتری ایجاد می‌کنند و این ریسک بیشتر باemergence anatomy و حمایت بافتی همراه است. اگر دندانهای مثلثی شکل از نظر پریودنتال سالم باشند، اغلب ساختار بافتی نازک بوده و کنگره های (Scalloping) عمیقی دارد.

اگر دندانهای مثلثی شکل با نقائص پریودنتال موضعی و از دست رفتن پاپیلای اینترپروگزیمال همراه باشند، ریسک زیبایی زیاد می شود.

در این بیماران، اغلب لازم است روکش نهایی ایمپلنت مربعی شکل و نواحی تماس وسیع شوند، بنابراین، ظاهر نهایی ترمیم نامناسب می شود. اگر رستورشن به شکل مثلثی ساخته شود باید انتظار فضاهای اینترپروگزیمال (مثلث های سیاه) را داشت.

منبع : irimplant