10 فاکتور تشخیصی که قبل از عمل و طرح درمان پروتز برای زیبایی در دندانپزشکی ایمپلنت باید بررسی شود

6- وجود عفونت در محل ایمپلنت و ارتفاع استخوان در دندان های مجاور

یکی از نکات مهم در ارزیابی ریسک زیبایی قبل از عمل، وجود یا تاریخچۀ وجود عفونت در محل ایمپلنت و یا در مجاورت آن است. عفونتهای موضعی همراه با بیماری پریودنتال، ضایعات اندو، ضایعات پس از تروما (شکستگی ریشه، تحلیل ریشه و یا انکیلوز) یا وجود اجسام خارجی (بقایای آمالگام و ریشه های باقیماندۀ عفونی)، مقدار و کیفیت بافتهای سخت و نرم در محلهای احتمالی ایمپلنت یا مجاور آنها را مستقیماً کاهش می دهند.

درمان کامل عفونت موضعی، اگرچه بیماری را بهبود می بخشد، ولی موجب می شود بافتهایی که برای زیبایی اهمیت دارند، بخصوص ارتفاع استخوان کرستال در دندانهای مجاور از دست رفته و یا بافتهای نرم انقباض(Shrinkage) پیدا کنند.

طبیعت مزمن یا حاد عفونت موضعی، شدت ریسک زیبایی متعاقب درمان عفونت را تعیین می کند. در عفونتهای موضعی، بیشترین ریسک برای دستیابی به نتایج زیبایی، مربوط به عفونتهای حادی است که چرک و تورم موضعی دارند. اگر عفونتهای مزمن، به ویژه ضایعات پری آپیکال مزمن در دندانهایی که باید توسط ایمپلنت جایگزین شوند، قبل از قراردادن ایمپلنت درمان نشوند، ریسک متوسطی برای زیبایی ایجاد می کنند.

در مواردی که یک دندان از دست رفته باشد، حمایت پاپیلای اینترپروگزیمال، به ارتفاع کرست‌های استخوان در دندان های مجاور بستگی دارد. بنابراین، کانتور رستوریشن، بخصوص موقعیت و اندازۀ نواحی تماس، علاوه بر وجود پاپیلای اینتردنتال، به ارتفاع کرست استخوان در مجاورت محل ایمپلنت نیز بستگی دارد. در مواردی که عفونت های موضعی موجب از دست رفتن عمودی استخوان در اطراف دندانهای مجاور شده باشند، ریسک نتیجه نامناسب زیبایی به میزان زیادی افزایش می یابد.

در مواردی که تحلیل استخوان کرستال در ریشه های مجاور زیاد باشد، احتمال به وجود آمدن فضا (مثلث سیاه) بین رستوریشن با کانتور صحیح و دندان مجاور بیشتر می شود. علاوه بر این، بازسازی (Regeneration) کرستال در سطح ریشه ای که قبلاً عفونی شده است، قابل پیش بینی نبوده و با روشهای درمانیِ در دسترس و رایج بعید است.

در اغلب مواردی که فضاهای بی دندان طویل بوده و چند دندان از دسته رفته باشند، نقایص افقی و یا عمودی استخوان وجود دارد، بنابراین، ریسک نتایج نامناسب زیبایی به میزان قابل توجهی افزایش می یابد.

نخستین محلی که باید مورد توجه باشد، فضای اینتردنتالی است که مجاور دندانهای طبیعی نباشد. مشکل در مواردی که ایمپلنت های مجاور در ناحیه زیبایی استفاده می شوند، بیشتر می گردد، زیرا در این وضعیت احتمال بسته شدن فضای بین دندانه توسط بافت نرم کمتر است.

در مواردی که قرار دادن ایمپلنت های مجاور در فضاهای بی دندانی طویل قسمت قدامی، با ریسک فاکتورهای اضافی، مانند خط لب بالا و یا لثه نازک همراه شود، اغلب، ریسک زیبایی حداکثر می‌شود. برای این گروه از بیماران، شکل دادن محل قرار گرفتن ایمپلنت (Site development)، قبل یا همراه با قرار دادن ایمپلنت، اجباری است. نتایج حاصل از این درمان متفاوت بوده و اغلب افزایش حجم در بعد افقی (Horizontal augmentation)، نتایج بهتری نسبت به افزایش حجم در بعد عمودی دارد.

تشخیص بیمارانی که ریسک فاکتور آنها به علت استعداد و یا ابتلا به بیماری پریودنتال پیشرفته یا مقاوم افزایش یافته، بسیار با اهمیت است.

7- وضعیت رستوریتیو دندانهای مجاور به ناحیه بی دندان

اگر دندانهای مجاور به فضای بی دندان از نظر رستوریتیو سالم باشند، ریسک زیبایی بیشتر نمی‌شود، ولی در مواردی که رستوریشن دندانهای مجاور به داخل سالکوس لثه امتداد یافته باشد، درمان جدی لازم دارد.

اغلب پس از قرار دادن ایمپلنت، مارجین های زیرلثه با تحلیل مواجه خواهند شد و به دنبال نمایان شدن مارجین های رستوریشن و یا تغییر ساختار لثه مشکلات زیبایی پدید خواهد آمد. ارائه طرح درمان دقیق برای این بیماران حیاتی بوده، شامل تعویض رستوریشن دندان مجاور به عنوان قسمتی از درمان و تغییر برش جراحی برای کاهش ریسک زیبایی است.

منبع : irimplant