10 فاکتور تشخیصی که قبل از عمل و طرح درمان پروتز برای زیبایی در دندانپزشکی ایمپلنت باید بررسی شود

8- خصوصیت فضای بی دندان

در مواردی که یک دندان از دست رفته باشد، شانس دستیابی به نتایج زیبایی درمان بیشتر است. البته، دندانها و ساختمانهای حمایت کنندۀ مجاور باید کاملاً سالم باشند. اگر حمایت بافت لثه توسط کرست های استخوانی پروگزیمال دندانهای مجاور تأمین شده و فاصلۀ این استخوان تا نقاط تماس رستوریشن کم باشد، ریسک زیبایی به میزان قابل توجهی کم می شود.

در مواردی که در محل بی دندان وضعیت پریودنتال نامطلوب و یا فضای رستوریتیو ناکافی باشد، نتیجۀ زیبایی می تواند نامناسب شود.برای تعیین ریسک زیبایی، محل دندانهای از دست رفتۀ مجاور مهم است.

در مواردی که دندان‌های سانترال از دست رفته اند، به علت احتمال وجود بافت اضافی در ناحیۀ نازوپالاتین، بهترین موقعیت برای دستیابی به نتایج زیبا و تقارن ساختار لثه پس از ترمیم بافتها وجود دارد.

در مواردی که دندانهای سانترال و لاترال مجاور هم جایگزین می شوند، مشکل بیشتر می گردد، زیرا باید محل آناتومیک قله لثه (Gingival zenith position) صحیح باشد. علاوه بر این، برای تأمین حمایت پاپیلر، وجود رستوریشن های مجاور که به نحو صحیح در ارتباط با بافت همبند فرم داده شده باشند، ضروری است. این مسأله اهمیت انتخاب صحیح ایمپلنت (از نظر اندازه و شکل) را نشان می دهد.

رستوریشن دندانهای لترال و کانین نیز همین مشکلات را دارد. در مواردی که امکان پذیر باشد، باید در این نواحی روشهای درمانی دیگری برای جلوگیری از قرار دادن ایمپلنت های مجاور پیدا کرد.

به طور کلی، زمانی که یک دندان لترال در مجاور یک سانترال یا کانین درگیر می شود، می تواندقرار دادن یک رستوریشن کانتی لور در محل دندان لترال مد نظر باشد.این روش به تیم ایمپلنت امکان می دهد که بر روی قرار دادن یک ایمپلنت، سرمایه گذاری کرده و یک پونتیک بیضی شکل در ناحیه لترال ایجاد تا حاکثر حمایت بافتی اینترپروگزیمال تأمین شود.

در مواردی که چند ایمپلنت، در افرادی که دندانهای مجاور چون لترال را از دست داده اند، استفاده می شوند، باید این افراد به عنوان بیماران با حداکثر ریسک مشکلات زیبایی تلقی شوند.

9- عرض بافتهای سخت و نرم در فضای دندان

نقایص بافتی در بعد افقی، ریسک درمان زیبایی را افزایش می دهند. در مواردی که ساختمانهای مجاور سالم بوده و کشیدن دندانها، در موادی که لازم است، با حداقل تروما به استخوان و بافتهای نرم اطراف انجام شده باشد، ریسک زیبایی کمتر می شود. اگر نقص به بعد افقی محدود بوده و سایر موقعیت ها (مانند سلامت پریودنتال و درستی رستوریشن دندانهای مجاور) مطلوب باشد، افزایش حجم محل قابل پیش بینی خواهد بود و می توان انتظار نتایجی زیبا را داشت.

هرچه میزان تحلیل افقی استخوان بیشتر بوده و افزایش حجم در محل داده نشده باشد، ریسک نتایج زیبایی نامناسب افزایش می یابد. در چنین مواردی ارتفاع بافت نرم و سخت، با عمیق تر قرار دادن ایمپلنت به منظور تأمین عرض بیشتر ریج نامناسب می شود.

قرار دادن عمقی تر ایمپلنت، با تأثیر منفی بر روی نسبتها وemergence profile رستوریشن ها، می تواند برای زیبایی نیز مخرب باشد. اغلب چنین موقعیت هایی را می توان توسط افزایش حجم استخوان در بعد افقی و یا گرافت بافت نرم به طور مؤثری مورد ملاحظه قرار داد. این روشها در سالهای اخیر پیشرفت زیادی کرده و در مناطق با نقایص افقی، قابلیت پیش بینی بودن درمان را به میزان زیادی بالا برده است.

10- ارتفاع بافتهای سخت و نرم در فضای بی دندان

با توجه به این که روشهای افزایش حجم هنوز به طور کامل قابل پیش بینی نیستند، نقایص کوچک در ارتفاع عمودی استخوان، ریسک عدم دستیابی به نتایج زیبا را به میزان زیادی افزایش می دهد. در بیشتر موارد، عرض محل قرار دادن ایمپلنت با استفاده از مراحل بازسازی افزایش یافته، ولی ارتفاع کافی به دست نمی آید. بنابراین، ظاهر لثه و ترمیم نامناسب می شود.

منبع : irimplant